«حدّثنی ابی عن آبائه عن علی علیه السلام، اِنَّهُ قال: اَخذَ الله میثاقَ المؤمن ان لا یُصَدَّقَّ فی مقالته وَ لا یتصَفَ مِن عدوِّه عَلی أنْ لا یَشفی غیظُهُ إِلاّ بفضیحة نَفسِهِ لأنَّ کُلَّ مؤمنٍ ملجَم وَ ذلک لغایةٍ قَصیرةٍ و راحةٍ طویلة»

پدرم از پدرانش از امام علی «ع» روایت فرمود: که خداوند با مؤمن پیمان بسته است که سخنان (حقّ)ش (در میان مردم) پذیرفته نشود و از دشمنش انتقام نگیرد تا خشمش فروکش کند، مگر (اینکه) به رسوائی اش (تمام شود). زیرا هر مؤمنی بر دهانش لگام زده شده (و خاموش) است این (محدودیّت مؤمن) برای مدت کوتاه (دنیا) است و راحتی بلندمدت (آخرت).

طبیعی است که مؤمنان در برابر فاسقان، که بی قید و بندند، به ایمانشان محدود شده اند. در رویاروئی، آن که محدودیّت ندارد و هر گونه دروغ، غیبت، تهمت، ناسزا، شایعه، فریب و ظلم را روا می دارد، در سرای فانی دنیا پیروز می شود و این یک، شکست می خورد. چون وسیله ي مؤمنان همچون هدفشان باید مشروع باشد.